Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

victurus in

  • 1 Victurus te saluto

    Latin Quotes (Latin to English) > Victurus te saluto

  • 2 contentus

       - v. l'adv. contente. [st1]1 [-] contentus, a, um: part. passé de contendo. a - tendu, raide. b - qui fait effort pour, ardent, zélé, appliqué fortement.    - funis contentus, Hor.: corde raide.    - contento poplite, Hor.: le jarret tendu.    - contentis corporibus, Cic, Tusc. 2, 54: en tendant les muscles du corps.    - contentissima voce, Apul. M. 4, 10: d'un ton de voix très élevé.    - plaga hoc gravior, quo est missa contentior, Cic. Tusc. 2, 57: coup d'autant plus rude qu'il a été porté avec des muscles plus fortement tendus.    - mens contenta in aliqua re, Lucr. 4, 964: esprit appliqué fortement à qqch. --- alicui rei, Ov. M. 15, 515. [st1]2 [-] contentus, a, um: part. passé de contineo - "qui se tient dans les limites de"; qui se borne à, content de, satisfait de.    - compar. contentiores Plaut. Poen. 460.    - contentus aliqua re: satisfait de qqch.    - contentus suis rebus, Cic.: content de ce qu'on a.    - contentus sua sorte: content de son sort.    - contentus parvo, Cic. Off. 1, 70: content de peu.    - quibus (rhetoribus) non contentus, Cic. Br. 316: ne me contentant pas de ces rhéteurs.    - nec possidendis agris publicis contenti, Liv. 6, 14, 11: et ils ne se contentaient pas d'accaparer les terres de l'état.    - est philosophia paucis contenta judicibus, Cic. Tusc. 2, 4: la philosophie se contente d'un petit nombre de juges.    - avec gén. contentus victoriae. --- Tert. Marc. 5, 11, cf. Scaev. Dig. 32, 37, 4.    - contenti hostes sustinuisse, Vell.: contents d'avoir tenu tête à l'ennemi.    - avec inf. jam fugere contentus, Curt. 4, 10: content désormais de fuir.    - contentus non lacessi, Curt. 4, 12: content de ne pas être attaqué.    - avec prop. inf. Quint. 5, 14, 24 ; Sen. Ep. 58, 6.    - au vocatif o nullā dolor contente poenā, quaere supplicia horrida, incogitata, infanda, Sen. Oet. 295: o douleur que nulle vengeance ne peut satisfaire, invente quelque supplice affreux, inouï, sans exemple.    - (eo) contentus quod: content de ce que.    - eo contentus si: content si. --- Cic. Verr. 1, 3; Tim. 8, Liv. 28, 27, 14 ; [sans eo] Sen. Vit. 17, 4.    - avec ut, ne.    - ne intersimus armis, contentum ait se esse, Liv. 33, 21, 5: il déclare ne demander que notre neutralité.    - hoc contentus ut: content de. --- Sen. Ep. 25, 5 ; Suet. Aug. 82.    - se contentus est, et tamen non viveret, si foret sine homine victurus, Sen.: il se suffit à lui-même, et pourtant il ne vivrait pas s'il devait vivre seul.
    * * *
       - v. l'adv. contente. [st1]1 [-] contentus, a, um: part. passé de contendo. a - tendu, raide. b - qui fait effort pour, ardent, zélé, appliqué fortement.    - funis contentus, Hor.: corde raide.    - contento poplite, Hor.: le jarret tendu.    - contentis corporibus, Cic, Tusc. 2, 54: en tendant les muscles du corps.    - contentissima voce, Apul. M. 4, 10: d'un ton de voix très élevé.    - plaga hoc gravior, quo est missa contentior, Cic. Tusc. 2, 57: coup d'autant plus rude qu'il a été porté avec des muscles plus fortement tendus.    - mens contenta in aliqua re, Lucr. 4, 964: esprit appliqué fortement à qqch. --- alicui rei, Ov. M. 15, 515. [st1]2 [-] contentus, a, um: part. passé de contineo - "qui se tient dans les limites de"; qui se borne à, content de, satisfait de.    - compar. contentiores Plaut. Poen. 460.    - contentus aliqua re: satisfait de qqch.    - contentus suis rebus, Cic.: content de ce qu'on a.    - contentus sua sorte: content de son sort.    - contentus parvo, Cic. Off. 1, 70: content de peu.    - quibus (rhetoribus) non contentus, Cic. Br. 316: ne me contentant pas de ces rhéteurs.    - nec possidendis agris publicis contenti, Liv. 6, 14, 11: et ils ne se contentaient pas d'accaparer les terres de l'état.    - est philosophia paucis contenta judicibus, Cic. Tusc. 2, 4: la philosophie se contente d'un petit nombre de juges.    - avec gén. contentus victoriae. --- Tert. Marc. 5, 11, cf. Scaev. Dig. 32, 37, 4.    - contenti hostes sustinuisse, Vell.: contents d'avoir tenu tête à l'ennemi.    - avec inf. jam fugere contentus, Curt. 4, 10: content désormais de fuir.    - contentus non lacessi, Curt. 4, 12: content de ne pas être attaqué.    - avec prop. inf. Quint. 5, 14, 24 ; Sen. Ep. 58, 6.    - au vocatif o nullā dolor contente poenā, quaere supplicia horrida, incogitata, infanda, Sen. Oet. 295: o douleur que nulle vengeance ne peut satisfaire, invente quelque supplice affreux, inouï, sans exemple.    - (eo) contentus quod: content de ce que.    - eo contentus si: content si. --- Cic. Verr. 1, 3; Tim. 8, Liv. 28, 27, 14 ; [sans eo] Sen. Vit. 17, 4.    - avec ut, ne.    - ne intersimus armis, contentum ait se esse, Liv. 33, 21, 5: il déclare ne demander que notre neutralité.    - hoc contentus ut: content de. --- Sen. Ep. 25, 5 ; Suet. Aug. 82.    - se contentus est, et tamen non viveret, si foret sine homine victurus, Sen.: il se suffit à lui-même, et pourtant il ne vivrait pas s'il devait vivre seul.
    * * *
    I.
        Contentus, Participium. Tendu, Roidi, Estendu.
    \
        Contentum corpus et Remissum, contraria. Cic. Affermi, Roidi.
    \
        Arcus contentus. Ouid. Bendé, Tendu.
    \
        Ceruix contenta. Virgil. Le col tendu et roide.
    \
        Quum contento cursu Italiam peteret. Cic. Tout d'une course, Sans s'arrester.
    \
        Fides in cithara contentae, et Incontentae, contraria. Cic. Les cordes d'une harpe tendues et roidies.
    \
        Tormenta telorum contenta atque adducta vehementius. Cic. Bendez et roidis, Tendus.
    II.
        Contentus, Nomen adiectiuum potius quam participium. Plaut. Content de ce qu'il ha.
    \
        Contentus est paruo. Quintil. Il se passe à peu de chose.
    \
        Viuit sua sorte contentus. Horat. Il se contente de ce qu'il ha.
    \
        Contentus hac iniquitate non fuit. Cic. Il ne luy suffist pas d'avoir faict ce tort.

    Dictionarium latinogallicum > contentus

  • 3 genius

    gĕnĭus, gĕnĭi, m. [geno]    - Lebaigue P. 541 et P. 542).    - voc. sing. geni Tib. 4, 5, 9.    - voir hors site genius. [st1]1 [-] Génius (dieu qui donnait la vie à toutes choses). [st1]2 [-] génie (dieu propre à chaque personne, à chaque lieu, dieu protecteur qui partage la vie d'une personne, ses fêtes...). [st1]3 [-] le génie (d'une personne) = la personne elle-même; bon génie. [st1]4 [-] bonne chère, gourmandise, plaisir (tout ce que peut procurer le bon génie).    - indulgere genio, Pers. 5, 151, ou genio suo multa bona facere, Plaut. Pers. 263: faire bonne chère, se donner du bon temps.    - genium suum defraudare, Plaut. Aul. 724 ; Ter. Phorm. 44: se priver, se frustrer de tout plaisir. --- cf. Plaut. Truc. 183.    - December geniis acceptus, Ov. F. 3, 58: décembre bien venu des génies.    - sapis ad genium, Plaut. Pers. 108: tu as du goût pour ce qui concerne ton ventre.    - habes nec cor nec genium, Mart. 7, 78, 4: tu n'es ni intelligent ni homme de bonne chère.    - nunc et amico meo prosperabo et genio meo multa bona faciam, Plaut. Pers. 263: et maintenant je vais faire le bonheur de mon ami et [donner beaucoup de bonnes choses à mon génie] = me donner bien du bon temps. [st1]5 [-] génie, bon génie [celui qui fait bonne chère aux parasites].    - Plaut. Cap. 879 ; Curc. 301; Men. 138. [st1]6 [-] génie, talent, valeur.    - victurus genium debet habere liber, Mart. 6, 60, 10: pour vivre un livre doit avoir son génie = sa personnalité [exister vraiment].    - nemo mathematicus genium indemnatus habebit, Juv. 6, 562: un astrologue n'a pas de valeur s'il n'a été condamné. [st1]7 [-] mauvais esprit, démon. --- Tert. Lact.
    * * *
    gĕnĭus, gĕnĭi, m. [geno]    - Lebaigue P. 541 et P. 542).    - voc. sing. geni Tib. 4, 5, 9.    - voir hors site genius. [st1]1 [-] Génius (dieu qui donnait la vie à toutes choses). [st1]2 [-] génie (dieu propre à chaque personne, à chaque lieu, dieu protecteur qui partage la vie d'une personne, ses fêtes...). [st1]3 [-] le génie (d'une personne) = la personne elle-même; bon génie. [st1]4 [-] bonne chère, gourmandise, plaisir (tout ce que peut procurer le bon génie).    - indulgere genio, Pers. 5, 151, ou genio suo multa bona facere, Plaut. Pers. 263: faire bonne chère, se donner du bon temps.    - genium suum defraudare, Plaut. Aul. 724 ; Ter. Phorm. 44: se priver, se frustrer de tout plaisir. --- cf. Plaut. Truc. 183.    - December geniis acceptus, Ov. F. 3, 58: décembre bien venu des génies.    - sapis ad genium, Plaut. Pers. 108: tu as du goût pour ce qui concerne ton ventre.    - habes nec cor nec genium, Mart. 7, 78, 4: tu n'es ni intelligent ni homme de bonne chère.    - nunc et amico meo prosperabo et genio meo multa bona faciam, Plaut. Pers. 263: et maintenant je vais faire le bonheur de mon ami et [donner beaucoup de bonnes choses à mon génie] = me donner bien du bon temps. [st1]5 [-] génie, bon génie [celui qui fait bonne chère aux parasites].    - Plaut. Cap. 879 ; Curc. 301; Men. 138. [st1]6 [-] génie, talent, valeur.    - victurus genium debet habere liber, Mart. 6, 60, 10: pour vivre un livre doit avoir son génie = sa personnalité [exister vraiment].    - nemo mathematicus genium indemnatus habebit, Juv. 6, 562: un astrologue n'a pas de valeur s'il n'a été condamné. [st1]7 [-] mauvais esprit, démon. --- Tert. Lact.
    * * *
        Genius, genii. Terent. Le bon et mauvais ange que les payens estimoyent estre deux dieux privez et familiers qui s'appliquoyent à un chascun dés l'heure de sa naissance.
    \
        Hic quidem meliorem genium tuum non facies. Plaut. Tu ne t'amenderas pas ici.
    \
        Defraudare genium. Terent. Ne contenter pas nature.
    \
        Indulgere genio. Pers. Prendre ses plaisirs et ses aises, Se donner du bon temps.
    \
        Non habet genium. Martial. Cela n'ha point de grace.

    Dictionarium latinogallicum > genius

  • 4 vinciturus

    vincitūrus, a, um Pt (= victurus) part. fut. к vinco

    Латинско-русский словарь > vinciturus

  • 5 vivo

    vīvo, vīxī, vīctum, ere
    1) (тж. vitam v. Pl) жить, быть живым (в живых)
    vivis, et vivis non ad deponendam, sed ad confirmandam audaciam C — ты (Катилина) жив, и жив не для того, чтобы отказаться от своей наглости, а чтобы доказать её
    vivi pervenīmus, ut... V — мы дожили до того, что...
    tum vixisse dicitur C — тогда он, говорят, (ещё) жил
    et v. vitem et mori dicimus C — мы говорим, что лоза и живёт и умирает
    viventes cum aliquo Sen — чьи-л. современники (ср. 4.)
    ne vivam, si scio C — хоть убей, не знаю; в угрозах
    si vivo Pl, Ter — если только буду жив (= погоди же)
    inf. pf. vixisse Pl etc.уже не быть в живых
    praeclare vixero, si... C — я с величайшей готовностью умру, если...
    vioturi Lcn — те, которым предстоит жить
    2) прожить, дожить (ad summam senectutem C; ad centesimum annum C)
    v. octoginta annos или annis C etc.прожить 80 лет
    vixi annos bis centum, nunc tertia vivitur aetas O — я (Нестор) прожил две сотни лет, теперь живу третий век
    3) продолжать жить, продолжать существовать (precor, ut vivant scripta O; vivunt odia improba! St); продолжаться, длиться, не умирать ( per omnia saecula O)
    4) жить, проживать, обитать (ruri C и rure H; in Thraciā Nep; Syracusis Nep; cum aliquo C, Nep etc.— ср. 1.)
    5) жить, вести (тот или иной) образ жизни, проводить время (jucunde C; convenienter naturae C, H; bonis moribus Sl; in paupertate C)
    sibi soli vivere Ter, C и v. secum C — жить для одного себя, быть занятым одним собой
    in litteris v. C — жить, занимаясь литературой
    studiis suis (abl.) — v. l. studia sua — v. C — жить литературой, т. е. видеть смысл своей жизни в литературных занятиях
    impers. vivitur bene, cui... H — хорошо живётся тому, кто...
    6) жить, питаться (gramine O; lacte, carne Cs)
    v. rapto L, V и ex rapto Oжить разбоем
    v. de lucro C — жить благодаря чьей-то милости, в порядке льготы
    impers. vivitur parvo bene H — хорошо жить, довольствуясь малым
    7) жить счастливо, наслаждаться жизнью
    vive, vivite! V — будь(те) счастлив(ы)!, прощай(те)!

    Латинско-русский словарь > vivo

  • 6 genius

    genius, iī, m. (geno = gigno), I) der Genius (eig. der »Leben-Erzeugende«) = der über die menschliche Natur waltende Gott, der bei der Erzeugung u. Geburt des Menschen wirkt, als sein Schutzgeist ihn durchs Leben begleitet u. sein Schicksal bestimmt u. selbst nach dem Verscheiden des Menschen in dem Lar fortlebt u. schützend fortwirken kann, s. Censor. 3. Amm. 21, 14, 3. Apul. de deo Socr. 16. Hor. ep. 2, 2, 187 sqq. (u. dazu Orelli): tuus malus genius, Flor. 4, 7, 8. – Wie der Mensch, so hatte auch jeder Ort (Gegend, Wald, Stadt, Haus, Tor), hatte jeder Staat, jede Herde, hatten einzelne Zustände, Eigenschaften u. Verrichtungen ihren Genius, der mit der Existenz des Ortes usw. innig verbunden war, Verg. Aen. 5, 95. Prud. adv. Symm. 2, 369 u. 444 sqq. Auson. Technop. (XXVII) 7. de dis v. 9 (gen. domuum). Iuven. 6, 22 (sacri fulcri). Liv. 21, 62, 9 (v. Genius der Stadt Rom). Mart. 7, 12, 10 (genius Famae): genius publicus (des Staates), Amm. 25, 2, 3: genius praetorii, Corp. inscr. Lat. 2, 2643. – Man bat od. beschwor jemand u. schwor bei seinem eigenen Genius und bei dem geachteter u. werter Personen (Sklaven bei dem G. ihres Herrn, Untertanen bei dem des Herrschers), Plaut. capt. 977. Ter. Andr. 289. Hor. ep. 1, 7, 94. Tibull. 4, 5, 8. Petron. 75, 2. Sen. ep. 12, 2. Suet Cal. 27, 3: Ulp. dig. 12, 2, 13. § 6. – An den Festtagen versöhnte man den Genius durch Blumen u. Wein, genium piare od. placare, Hor. ep. 2, 1, 143 sq.; de art. poët. 210; bes. am Geburtstage durch einen Kuchen (libum), Ov. am. 1, 8, 94: od. durch ein Festmahl u. Wein, Pers. 2, 3 (u. dazu Hauthal). – Dem froh Genießenden ist der Genius hold (albus), den Kopfhängern und aus Geiz sich das Dasein Verkümmernden abhold (ater, sinister), Hor. ep. 2, 2, 187. Pers. 4, 27. – daher war froher Lebensgenuß dem G. ebenso erwünscht als dem Menschen selbst, woher die Redensarten: genio indulgere, »seinen Genius laben« = das Leben durch Frohsinn erheitern und, eingedenk seiner Flüchtigkeit, durch weisen Genuß es verlängern, Pers. 5, 151; vgl. genium curare mero = sich gütlich tun mit usw., Hor. carm. 3, 17, 14: u. so genio suo multa bona facere, seinem G. (= sich) gütlich tun, Plaut. Pers. 263. – aber genium suum defraudare (defrudare), seinen Genius betrügen = sich das Dasein-, sich den Lebensgenuß verkümmern, sich selbst das Nötigste abzwacken, Plaut. aul. 724 G. Lucil. 619. Ter. Phorm. 44; vgl. isti, qui cum geniis suis belligerant, parcipromi, die mit ihrem G. im Kriege liegen, jene Knauser, Plaut. truc. 183 L. – December geniis acceptus, den Genien willkommen (weil man in den Wintermonaten vom Landbau ruhte u. sich gütlich tat), Ov. fast. 3, 58. – ferner sapis ad genium = du hast Geschmack, scheinst Geschmack an guten Bissen zu finden, Plaut. Pers. 108: und so habes nec cor nec genium, weder Verstand noch Sinn für gute Bissen, Mart. 7, 78, 4. – aber victurus genium debet habere liber, muß einen Genius haben = es muß in ihm Anmut, geistvoller Witz (gleichs als Genius) walten, Mart. 6, 7, 10. – u. vom Genius als dem Bestimmer der menschlichen Schicksale, nemo mathematicus genium indemnatus habebit, den Genius der Weissagung (der ihm die Zukunft eröffnet) = Erleuchtung u. richtige Kunde der Zukunft, Iuven. 6, 562. – suum genium propitiare, sich selbst, nicht der Gunst anderer (bes. des Fürsten) alles verdanken, Tac. dial. 9. – Vgl. über den genius übh. Müller-Deecke Etrusker 2, 90 ff. Voß Verg. georg. 1, 302. p. 145 sq. Heß u. Pabst Tac. dial. 9. p. 60 sq. Hauthal Pers. 2, 3. p. 90 sqq. bes. Fr. Aug. Ukert Über Dämonen, Heroen u. Genien (in den Abhandlungen der königl. Sächs. Ges. der Wissensch. 1850. 2. Bd. S. 137 ff.). W. F. Otto in Pauly-Wissowa Realenz. 7, 1155 ff. – II) übtr., v. Gebern frohen Lebensgenusses, des Wohllebens, Gönner, wie die der Schmarotzer, Plaut. capt. 879; Curc. 301; Men. 138. – / Vocat. geni b. Tibull. 4, 5, 9. – Nbf. genium, Ven. Fort. carm. 2, 9, 18 u. 5, 15, 3.

    lateinisch-deutsches > genius

  • 7 revivo

    re-vīvo, victūrus, ere, wieder leben, Sen. Med. 477 (479). Paul. Nol. carm. 32, 563.

    lateinisch-deutsches > revivo

  • 8 genius

    genius, iī, m. (geno = gigno), I) der Genius (eig. der »Leben-Erzeugende«) = der über die menschliche Natur waltende Gott, der bei der Erzeugung u. Geburt des Menschen wirkt, als sein Schutzgeist ihn durchs Leben begleitet u. sein Schicksal bestimmt u. selbst nach dem Verscheiden des Menschen in dem Lar fortlebt u. schützend fortwirken kann, s. Censor. 3. Amm. 21, 14, 3. Apul. de deo Socr. 16. Hor. ep. 2, 2, 187 sqq. (u. dazu Orelli): tuus malus genius, Flor. 4, 7, 8. – Wie der Mensch, so hatte auch jeder Ort (Gegend, Wald, Stadt, Haus, Tor), hatte jeder Staat, jede Herde, hatten einzelne Zustände, Eigenschaften u. Verrichtungen ihren Genius, der mit der Existenz des Ortes usw. innig verbunden war, Verg. Aen. 5, 95. Prud. adv. Symm. 2, 369 u. 444 sqq. Auson. Technop. (XXVII) 7. de dis v. 9 (gen. domuum). Iuven. 6, 22 (sacri fulcri). Liv. 21, 62, 9 (v. Genius der Stadt Rom). Mart. 7, 12, 10 (genius Famae): genius publicus (des Staates), Amm. 25, 2, 3: genius praetorii, Corp. inscr. Lat. 2, 2643. – Man bat od. beschwor jemand u. schwor bei seinem eigenen Genius und bei dem geachteter u. werter Personen (Sklaven bei dem G. ihres Herrn, Untertanen bei dem des Herrschers), Plaut. capt. 977. Ter. Andr. 289. Hor. ep. 1, 7, 94. Tibull. 4, 5, 8. Petron. 75, 2. Sen. ep. 12, 2. Suet Cal. 27, 3: Ulp. dig. 12, 2, 13. §
    ————
    6. – An den Festtagen versöhnte man den Genius durch Blumen u. Wein, genium piare od. placare, Hor. ep. 2, 1, 143 sq.; de art. poët. 210; bes. am Geburtstage durch einen Kuchen (libum), Ov. am. 1, 8, 94: od. durch ein Festmahl u. Wein, Pers. 2, 3 (u. dazu Hauthal). – Dem froh Genießenden ist der Genius hold (albus), den Kopfhängern und aus Geiz sich das Dasein Verkümmernden abhold (ater, sinister), Hor. ep. 2, 2, 187. Pers. 4, 27. – daher war froher Lebensgenuß dem G. ebenso erwünscht als dem Menschen selbst, woher die Redensarten: genio indulgere, »seinen Genius laben« = das Leben durch Frohsinn erheitern und, eingedenk seiner Flüchtigkeit, durch weisen Genuß es verlängern, Pers. 5, 151; vgl. genium curare mero = sich gütlich tun mit usw., Hor. carm. 3, 17, 14: u. so genio suo multa bona facere, seinem G. (= sich) gütlich tun, Plaut. Pers. 263. – aber genium suum defraudare (defrudare), seinen Genius betrügen = sich das Dasein-, sich den Lebensgenuß verkümmern, sich selbst das Nötigste abzwacken, Plaut. aul. 724 G. Lucil. 619. Ter. Phorm. 44; vgl. isti, qui cum geniis suis belligerant, parcipromi, die mit ihrem G. im Kriege liegen, jene Knauser, Plaut. truc. 183 L. – December geniis acceptus, den Genien willkommen (weil man in den Wintermonaten vom Landbau ruhte u. sich gütlich tat), Ov. fast. 3, 58. – ferner sapis ad genium = du
    ————
    hast Geschmack, scheinst Geschmack an guten Bissen zu finden, Plaut. Pers. 108: und so habes nec cor nec genium, weder Verstand noch Sinn für gute Bissen, Mart. 7, 78, 4. – aber victurus genium debet habere liber, muß einen Genius haben = es muß in ihm Anmut, geistvoller Witz (gleichs als Genius) walten, Mart. 6, 7, 10. – u. vom Genius als dem Bestimmer der menschlichen Schicksale, nemo mathematicus genium indemnatus habebit, den Genius der Weissagung (der ihm die Zukunft eröffnet) = Erleuchtung u. richtige Kunde der Zukunft, Iuven. 6, 562. – suum genium propitiare, sich selbst, nicht der Gunst anderer (bes. des Fürsten) alles verdanken, Tac. dial. 9. – Vgl. über den genius übh. Müller-Deecke Etrusker 2, 90 ff. Voß Verg. georg. 1, 302. p. 145 sq. Heß u. Pabst Tac. dial. 9. p. 60 sq. Hauthal Pers. 2, 3. p. 90 sqq. bes. Fr. Aug. Ukert Über Dämonen, Heroen u. Genien (in den Abhandlungen der königl. Sächs. Ges. der Wissensch. 1850. 2. Bd. S. 137 ff.). W. F. Otto in Pauly-Wissowa Realenz. 7, 1155 ff. – II) übtr., v. Gebern frohen Lebensgenusses, des Wohllebens, Gönner, wie die der Schmarotzer, Plaut. capt. 879; Curc. 301; Men. 138. – Vocat. geni b. Tibull. 4, 5, 9. – Nbf. genium, Ven. Fort. carm. 2, 9, 18 u. 5, 15, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > genius

  • 9 revivo

    re-vīvo, victūrus, ere, wieder leben, Sen. Med. 477 (479). Paul. Nol. carm. 32, 563.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > revivo

  • 10 suāviter

        suāviter adv. with comp. and sup.    [suavis].— To the senses, sweetly, pleasantly, delightfully: sensibus blandiri: dicere.—Fig., to the mind, agreeably, attractively, delightfully, pleasantly: secunda meminisse: suavissime scriptae litterae: victurus suavius, ac si, etc., H.
    * * *
    pleasantly, sweetly

    Latin-English dictionary > suāviter

  • 11 Бессмертный

    immortalis, e; aeternus, a, um; sempiternus, a, um; victurus in aeternum;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Бессмертный

  • 12 genius

    gĕnĭus, i (voc. geni, Tib. 4, 5, 9 M. dub.), m. [root GEN, gigno; prop., the superior or divine nature which is innate in everything, the spiritual part, spirit; hence], the tutelar deity or genius of a person, place, etc. (cf.: lares, penates).
    I.
    In gen.:

    genium dicebant antiqui naturalem deum uniuscujusque loci vel rei aut hominis,

    Serv. Verg. G. 1, 302; cf. Voss ad loc.; Verg. A. 5, 95; Juv. 6, 22; Liv. 21, 62, 9; Mart. 7, 12, 10:

    eundem esse genium et larem, multi veteres memoriae prodiderunt, in queis etiam Granius Flaccus,

    Censor. de Die Nat. 3, 2; Prud. adv. Symm. 2, 369; 444:

    scit Genius, natale comes qui temperat astrum, Naturae deus humanae, mortalis in unum Quodque caput, vultu mutabilis, albus et ater,

    Hor. Ep. 2, 2, 187:

    genius tuus malus,

    Flor. 4, 7, 8. —In urgent petitions and in oaths appeals were made to the Genius of the person addressed, or to that of some eminent person:

    te per Genium... Obsecro et obtestor,

    Hor. Ep. 1, 7, 94; cf. Sen. Ep. 12, 12; Tib. 4, 5, 8; Suet. Calig. 27; Dig. 12, 2, 13, § 6.—

    On festal occasions the Genius was propitiated: cras Genium mero Curabis et porco bimestri,

    Hor. C. 3, 17, 14; id. Ep. 2, 1, 144; id. A. P. 210; Pers. 2, 3; Ov. Am. 1, 8, 94 et saep.; cf. Tib. 1, 7, 49:

    magne Geni, cape dona libens votisque faveto,

    id. 4, 5, 9:

    acceptus Geniis December (because the Saturnalian festivals occurred in it),

    Ov. F. 3, 58:

    genium loci... precatur,

    Verg. A. 7, 136:

    GENIO LOCI,

    Inscr. Orell. 343 sq.; 1697; 1701:

    COLONIAE,

    ib. 367; 1693 sq.:

    MVNICIPII,

    ib. 689; 1690 sq.:

    CVRIAE,

    ib. 1120:

    FORI VINARII,

    ib. 4087:

    THEATRI,

    ib. 1713:

    Lateranus deus est focorum et Genius,

    Arn. 4, 6 et saep.:

    Priapi,

    Petr. 21:

    Famae,

    Mart. 7, 12, 10:

    JOVIS,

    Inscr. Orell. 1730; 2488:

    DEORVM,

    ib. 1730.—
    II.
    In partic.
    A.
    With respect to the enjoyment of life.
    1.
    The spirit of social enjoyment, fondness for good living, taste, appetite, inclination:

    isti qui cum geniis suis belligerant, parcipromi,

    Plaut. Truc. 1, 2, 81; cf.:

    egomet me defraudavi Animumque meum geniumque meum,

    id. Aul. 4, 9, 15; and:

    suum defrudans genium,

    sacrificing his inclinations, Ter. Phorm. 1, 1, 10 Ruhnk.:

    sapis multum ad genium,

    Plaut. Pers. 1, 3, 28:

    hic quidem meliorem Genium tuum non facies,

    id. Stich. 4, 2, 42:

    nunc et amico meo prosperabo et genio meo multa bona faciam,

    id. Pers. 2, 3, 11:

    indulge genio: carpamus dulcia,

    id. ib. 5, 151.—Hence,
    2.
    A term used by parasites for entertainer, patron:

    ecquis est, qui mihi commonstret Phaedromum genium meum?

    Plaut. Curc. 2, 3, 22; 5, 2, 29; id. Capt. 4, 2, 99; id. Men. 1, 2, 29. —
    B.
    Of the intellect, wit, talents, genius (very rare):

    nemo mathematicus genium indemnatus habebit,

    Juv. 6, 562:

    victurus genium debet habere liber,

    Mart. 6, 60, 10. —Hence, in a pun with the preced. signif., Mart. 7, 78, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > genius

См. также в других словарях:

  • Victurus, S.S. (10) — 10S. S. Victurus et Soc. M. M. (7. Juni). Der hl. Victurus und seine Genossen Evasius, Privata, Januaria, Donata, Spisinna, und Guirillus werden als Martyrer in Africa genannt. Näheres über sie wissen wir nicht. (II. 8.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S.S. (13) — 13S. S. Victurus et Soc. M. M. (18. al. 17. Dec.) Die hhl. Victurus, Victor, Adjutor, Quartus und noch 30 Genossen erlitten den Martertod in Africa. (El.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (1) — 1S. Victurus (1. März), ein africanischer Martyrer. S. S. Adrianus4. (I. 29.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (11) — 11S. Victurus (10. Juni), ein Martyrer zu Rom. S. S. Basilides3. (II. 272.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (12) — 12S. Victurus (25. Aug.), ein Bischof zu le Mans. S. S. Victor. (V. 140.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (2) — 2S. Victurus (4. März). ein Martyrer wahrscheinlich zu Rom. S. S. Cajus4 (I. 310.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (3) — 3S. Victurus (23. Apr.), ein Martyrer in Africa mit dem heil. Catulinus3. S. d. (III. 164.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (7) — 7S. Victurus (10. Mai), ein Martyrer zu Tarsus. S. S. Aphrodisius8. (II. 557.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (8) — 8S. Victurus (31. Mai), ein Martyrer zu Gerona. S. S. Gaullenus. (VII. 435.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S. (9) — 9S. Victurus (5. Juni), ein Martyrer zu Rom. S. S. Felicula. (I. 422.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Victurus, S.S. (4-6) — 4 6S. S. Victurus (7. Mai), drei Martyrer in Africa aus der Gesellschaft des hl. Celerinus5. S. d. (II. 136.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»